کمال حسینی_ قانون، اگرچه نوشتهای روی کاغذ است، اما در حقیقت، جریان زندهای در بستر جامعه به شمار میآید. رودخانهای که اگر مسیرش بسته شود، آرامش زمین هم از میان میرود. مجلس، به عنوان نگهبان این رودخانه، وظیفه دارد که مسیر جریان قانون را همواره پاک، بهروز و روان نگه دارد.
در هر نظام قانونگذاری، بازنگری و آسیب شناسی نه نشانهی ضعف، که نشانهی بلوغ است. همانطور که یک مهندس، پل ساختهشده را نیز گاهبهگاه بررسی میکند تا از استحکام آن مطمئن شود، قانون نیز نیازمند نگاه دوباره و دلسوزانه است تا در گذر زمان از کارآمدیاش کاسته نشود.
گاهی میان نیت خوب قانونگذار و نتیجهی عملی آن، فاصلهای کوچک اما مهم شکل میگیرد. این فاصله همان جایی است که آسیبشناسی دقیق معنا پیدا میکند. تشخیص این فاصله، نقد نیست؛ بخشی از فرایند اصلاح است.
مجلس میتواند و باید جای گفتوگوی تخصصی، شنیدن تجربههای میدانی و استفاده از خرد جمعی باشد. قانون وقتی بر پایهی تجربهی زیستهی مردم و نظر کارشناسان نوشته شود، نه فقط حکم میدهد، بلکه راه میگشاید.
در دنیای امروز که سرعت تحولات اقتصادی، اجتماعی و فناورانه بیش از هر زمان دیگر است، قوانین نیز باید چابکتر و هماهنگتر شوند. همانطور که رودخانه برای زنده ماندن، باید مسیر تازه بیابد، قانون نیز برای بقا باید خود را با واقعیتهای نو سازگار کند.
خانهی ملت، زمانی پربرکت است که همواره در آن گفتوگوی کارشناسی، بازبینی دلسوزانه و تکمیل قوانین جریان داشته باشد. چنین مجلسی نه فقط تصویبکنندهی قانون، بلکه حافظ پویایی و عدالت در جامعه خواهد بود.
نویسنده: کمال حسینی
