کتایون حسینی_ در هر نسیم تازهای که میوزد، بذر فردا نهفته است. جوانان، همان نسیم فردا هستند؛ حاملان امید، انرژی و اندیشهای که اگر در فضای درست بوزد، زمین جامعه را بارور میکند. مجلس، این تالار اندیشه و گفتوگو، اگر به روی جوانان گشوده شود، روح زمان در آن جاری میشود.
مجلس را میتوان به درختی کهنسال تشبیه کرد که ریشه در تجربه و تنه در قانون دارد. اما هر درختی، اگر از شیرهی جوانهها بیبهره بماند، پژمرده خواهد شد. جوانان همان جوانههاییاند که خون تازه در رگهای این درخت میدوانند. حضور آنان در تصمیمسازیها نه فقط نشانهی اعتماد، که ضرورتِ پویایی یک ملت است.
امروز، در جهانی که تغییرات از نفس تکنولوژی و اندیشه جوانان تغذیه میکند، هیچ نهادی بدون همراهی نسل نو نمیتواند مسیر آینده را ترسیم کند. مجلس، اگر تریبون مردم است، باید پژواک صدای جوانان هم باشد؛ صدایی که نه برای اعتراض، بلکه برای ساختن بلند میشود.
جوانان نگاه دیگری به جهان دارند؛ نگاهی که در آن، قانون نه دیوار، بلکه مسیر است. اگر این نگاه در بافت قانونگذاری جاری شود، بسیاری از گرههای جامعه با اندیشههای تازه باز خواهد شد. مجلس میتواند با ایجاد کرسیهای مشورتی جوانان، با دعوت از نخبگان دانشگاهی و کارآفرینان جوان، پلی میان تجربه و خلاقیت بسازد.
هر نسلی، میراثدار آرزوهای نسل پیشین است، اما جوانان نهتنها وارث، بلکه آفرینندگان فردایند. آنان شعلههاییاند که اگر درست هدایت شوند، گرما میبخشند و روشنایی میآفرینند. مجلس باید چراغدان این شعلهها باشد، نه سایهای بر آنها.
در نهایت، رابطهی مجلس و جوانان باید همانند پیوند باران و خاک باشد؛ باران اندیشههای نو بر زمینی از تجربه و قانون ببارد تا حاصل آن، رویش جامعهای پویا و امیدوار باشد. آینده، صدایی دارد و آن صدا از گلوی جوانان برمیخیزد. اگر گوش مجلس به این صدا سپرده شود، طنین فردایی روشن در صحن امروز شنیده خواهد شد.
