کتایون حسینی_ در جهانی که دیوارهایش از جنس واژه و معنا ساخته شدهاند، گفتوگو همان نردبانی است که ملتها با آن از سوءتفاهم بالا میروند و به افق تفاهم میرسند. مجلس، در این میان، نه فقط مکانی برای قانونگذاری، که تپندهترین قلب گفتوگوی مردمی و جهانی است؛ جایی که واژهها به جای شمشیر، و اندیشهها به جای مرزها مینشینند.
دیپلماسی پارلمانی را میتوان پلی از جنس اعتماد دانست؛ پلی که از صندلیهای سبز مجلس تا میزهای مذاکره در دیگر کشورها امتداد دارد. در این مسیر، نمایندگان ملت، سفیران مردمیاند که صدای جامعه را به زبان دوستی ترجمه میکنند. آنان با تبادل اندیشه و تجربه، فضایی میسازند که در آن، رقابت جای خود را به همکاری و دشمنی به درک متقابل میدهد.
همانگونه که رودخانهها از مسیرهای گوناگون اما با هدفی واحد به دریا میریزند، دیپلماسی پارلمانی نیز جریانهای مختلف فکری را در مسیر منافع مشترک بشری به هم پیوند میدهد. این نوع ارتباط، بهجای تمرکز بر قدرت، بر اعتماد تکیه دارد؛ اعتماد میان ملتها، و میان مردمانی که شاید زبانهایشان متفاوت باشد، اما آرزوهایشان یکی است.
مجلس، اگر تریبون مردم است، دیپلماسی پارلمانی پژواک آن در عرصه جهانی است. در زمانی که رسانهها گاه تصویر نادرستی از کشورها میسازند، ارتباط مستقیم پارلمانها میتواند همچون آینهای زلال، حقیقت ملتها را منعکس کند. هر دیدار، هر تفاهمنامه و هر گفتوگو میان نمایندگان ملتها، دانهای است که در خاک اعتماد کاشته میشود و روزی درختی از همکاری و احترام خواهد شد.
در این مسیر، نمایندگان مردم همچون باغبانانی هستند که باید با صبر و درایت، این نهال را پرورش دهند. دیپلماسی پارلمانی فقط امضا و دیدار نیست؛ روحی زنده است که با گفتوگوی صادقانه و فهم مشترک تداوم مییابد.
مجلس، اگر بتواند در کنار قانونگذاری، گفتوگو و ارتباط را نیز نهادینه کند، به چشمهای از صلح و تعامل بدل میشود. جهان امروز بیش از هر زمان دیگری به همین چشمه نیاز دارد؛ چشمهای که در آن، آب تفاهم از دل کلام نمایندگان مردم جاری است.
